'Mauoauauaw'.
'Wat zeg je?'
'Meauauaaw'.
'Wat wil je dan?'
'Mngggggggg'.
'Wil je naar buiten?' Ik open de voordeur om de mogelijkheid te creëren naar buiten te stappen.
'Mngg'. Hij twijfelt.
'Ga maar..'.
Een paar gele ogen kijken omhoog naar mij . 'Mauououw'. Ik sluit de deur weer langzaam.
'Waait het te hard?'.
'Maeuw', hoor ik nog terwijl meneer zich omdraait, richting de bank loopt en zich in een kussen nestelt.
(een random 'gesprek' tussen de kat van mijn ouders en mijzelf)
Ik geef veel om dieren. Dieren zijn puur. Ze leven vanuit hun instincten, maken zich geen zorgen over de dag van morgen en ze roddelen niet over de haardracht, kleur van de veren of stand van de tanden van een mede-aardbewoner. Hebben ze honger dan eten de carnivoren een kleiner of zwakker soort op. Dat dan weer wel, ja. Ook in de dierenwereld kan het leven hard zijn. Maar, er wordt geen nutteloos leed veroorzaakt.
Ik ben opgegroeid met katten om mij heen. Het verbaast mij dan ook niets dat het zelfs wetenschappelijk is bewezen dat het hebben van een huisdier goed is voor je gezondheid. De knuffelbaarheid, onvoorwaardelijke liefde en simpele aanwezigheid van zo'n diertje verhoogt gewoon je geluksgevoel! Het is dan ook heel natuurlijk dat een huisdier een echt onderdeel van je leven is, een gezinslid met zijn eigen karakter, gewoontes en voorkeuren.
Een diertje die je, net als bij het verliezen van dierbare personen, heel erg mist als hij er niet meer is. Gelukkig blijven herinneren, ook na een overlijden, in leven. Herinneringen die warmte bij je oproepen, die je wederom een geluksgevoel geven en die het gemis wat verzachten.
Lieve Gijs,
Ik zal je nooit vergeten.
